Chelsea Wolfe, :Skull & dawn: - 2η ημέρα του Smoke the Fuzz Festival Descent Edition (Piraeus 117 Academy), 29/04/17
Παράδοξη μαγεία
Μαγεία, τελετουργία, μυσταγωγία, η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Όταν πρέπει να τραβήξεις την ποδιά του παραλίγο μεταφυσικού για να πέσουν μερικά ψιχία ή ψηφία ανασύστασης, τότε κάτι συμβαίνει ή μάλλον κάτι κατεβαίνει από ένα φασματικό στερέωμα για να φτάσει στο έδαφος της μαύρης μπλούζας, της μπύρας, της μιζέριας που πασχίζει να μεταστοιχειωθεί σε μια ευγενή απώλεια, της απώλειας που ελπίζει να εξαχνωθεί στο ευγενέστατο κενό. Κάτι μας υπερβαίνει κατεβαίνοντας· αυτό είναι μόνο το πρώτο παράδοξο σε μία σειρά παραδόξων που πρέπει να παραδεχτούμε.
Πώς κατόρθωσαν οι άνθρωποι της Smoke the Fuzz να οργανώσουν ένα πολυπλόκαμο φεστιβάλ εσωτερικών χώρων με αυτοτελή μέρη (υπολογίζοντας τις Fall of Doom και Howler εκδοχές του περσινού φθινοπώρου), καλλιτέχνες που δημιουργούν τώρα (γιατί ό,τι έχει εδραιωθεί δεν είναι άσχημο και η ακρόαση-ανάγνωση ιστορίας είναι ενδιαφέρουσα, αλλά η ακρόαση-συγγραφή ιστορίας βγάζει άλλα γούστα, μιλώντας με επιστημονικούς όρους), καλό ήχο (βαθιά εισπνοή) και ευχάριστες συνθήκες (ακόμα πιο βαθιά εισπνοή) μέσα σε λίγους μήνες; Εδώ έχουμε μια ακατανίκητη δύναμη έρωτα για τις μπάντες και αγνής μούρλιας (που πάντοτε έχει καλή έννοια) εναντίον ενός αμετακίνητου αντικειμένου γκρεκοσαπίλας και αγνής μίρλας (που πάντοτε έχει κακή έννοια). Ποντάρω τους εθνικούς μου πόρους (για να ληστέψω λίγο τον Allen Ginsberg) στην ακατανίκητη δύναμη. Πώς κατάφεραν οι :Skull & dawn: να εκμεταλλευτούν τη δυναμική της dark americana τους (φανταστείτε στυλ The Walking Anarchy ή Sons of the Dead – αν μου επιτρέπoνται οι συμφυρμοί – με μια εύγευστη sauce spaghetti western) για να δώσουν ένα καλό δείγμα της δουλειάς τους (παρουσίασαν κομμάτια από το πρώτο album τους Zombie Horses, αλλά και από το επικείμενο The Harvest) αλλά και να επιχειρήσουν μια κομψή μετάβαση στη συγγενή ως προς το πνεύμα, αλλά διαφορετική ως προς τον ήχο, μουσική της Chelsea Wolfe; Υπάρχει κάτι παραπάνω από το να λειτουργείς ικανοποιητικά ως support band ή opening act και οι :Skull & dawn: το επιδίωξαν, αφήνοντας το κοινό να δει ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν (και αυτό που μπορούν να κάνουν είναι θελκτικό για αρκετό κόσμο), πριν από οτιδήποτε άλλο.
Πώς μπορεί η Chelsea Wolfe να δίνει αυτή την απόκοσμη εικόνα μιας ύπαρξης που μοιάζει να αιωρείται, αποϋλοποιώντας την ύλη ή υλοποιώντας το κενό (στο οποίο φόρτωσα το υπερθετικό «ευγενέστατο» ενώ ουσιαστικά είναι ασύλληπτο) μέσα από μια σχεδόν ιερή συστολή; Πώς το όνομα Chelsea Wolfe μετατρέπεται στο μουσικό σχήμα Chelsea Wolfe και ύστερα στο κοινό Chelsea Wolfe, για να γυρίσει πάλι στο συνάμα τρυφερό και απειλητικό (όπως είχε παρατηρήσει ο Andrew Poitras όταν είχε πάρει συνέντευξη από την Chelsea Wolfe το 2013 για το deathandtaxes) όνομα; Πώς γίνεται ένα set να μοιάζει προσηλωμένο μα και εκτεταμένο, έχοντας μέσα του αρκετά από τα «αναπόφευκτα» ή επιθυμητά κομμάτια, αλλά και δύο από το επερχόμενο album που ετοιμάζουν η Chelsea Wolfe και η μπάντα της; Στο Simple Death από το Abyss του 2015, η Chelsea Wolfe γράφει και τραγουδά “Sometimes I don’t know if I’ll find the answer/or if I’ve ever asked the question”. Ακριβώς.
Chelsea Wolfe setlist Feral Love
Carrion Flowers
Dragged Out
The Culling
We Hit a Wall
After the Fall
Simple Death
Iron Moon
Static Hum
Pale on Pale
House of Metal (encore)
Survive (encore 2)
