Κάνοντας κύκλους ή βλέποντας κύκλους;
Δε φαίνεται να ‘χουν περάσει και πολλά χρόνια, ωστόσο όταν προσπαθείς να ξεκολλήσεις τα πόδια απ’ το πάτωμα για να χορέψεις, αντιλαμβάνεσαι πως ο χρόνος υπήρξε καταλυτικός παράγοντας, αλλά όχι ανασταλτικός. Το κορμί πάει να συγχρονιστεί με τον ρυθμό, ίσως και να τα καταφέρνει, τα πόδια αποκτούν μια παραπάνω ευελιξία, δε λέω, τα χέρια κουνιούνται στον αέρα χτυπώντας φανταστικά τύμπανα, σε μια προσπάθεια όχι επίπονη, ούτε και μάταιη, σίγουρα όμως όχι απόλυτα επιτυχημένη.
Δεν σε πτοεί όμως αυτό, ούτε και το βάρος στο στήθος, ίσως η κοφτή σου ανάσα να επανέλθει αν σταματήσεις τώρα τον χορό, μπορεί να βοηθήσει και το να ελαττώσεις το κάπνισμα, αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν δείχνει να μετράει τόσο τώρα, όσο το ότι βρίσκεσαι εδώ, ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα, κι ας μην ξέρεις προσωπικά κανέναν. Είναι που το μυαλό τρέχει πολύ πίσω, πραγματικά είναι πολύ πίσω μια γεμάτη εικοσαετία και τα παραπάνω κιλά όντως δεν βοηθάνε και οι καταχρήσεις μειώνουν τις αντοχές, όμως η αίσθηση πληρότητας του να βρίσκεσαι ξανά μέσα σ’ αυτήν τη μεγάλη οικογένεις, όπως την είχες ονειρευτεί και τότε κι όπως ίσχυε και για κάποιους άλλους, είναι απίστευτη, σε κατακλύζει. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως δεν ήσουν και δεν είσαι μόνος ακόμα και σήμερα σ’ αυτό που πίστευες.
Τίποτε δεν πεθαίνει αν το κρατάς μέσα σου ζωντανό. Στιγμές σαν κι αυτή αναλογίζεσαι πως άλλο είναι η ανάμνηση και άλλο η πραγματικότητα, κι ας σε πεθαίνουν τα πόδια σου απ’ τον χορό... Μπορεί να είσαι απ’ τους τυχερούς που θα ξαναζήσουν δυο φορές την ίδια ζωή, με άλλο μυαλό, με άλλη αντίληψη και οπτική, με άλλο προσανατολισμό, ίσως με άλλες αντοχές, μπορεί και με διαφορετικούς ρυθμούς. Ίσως. Αυτό είναι ένα στοίχημα λες, μπορεί και νοσταλγία, καταλήγεις όμως πως ίσως να είναι και ανάγκη, ζωτικής σημασίας κιόλας και όχι απλά μία τάση φυγής, μια φάση για διασκέδαση και τίποτε άλλο.
Όσο ο ήχος αυτός στέλνει ρίγη συγκίνησης απ’ τα τύμπανα ως τ’ ακροδάχτυλά σου κι η ανάγκη υπερκαλύπτεται χωρίς να σε φτάνει σε κορεσμό, η θέληση να υπάρξει συνέχεια γιγαντώνεται, γίνεται προσμονή. Απ’ το μελαγχολικό χαμόγελο που είχες στην αρχή, φτάνεις να δίνεις στον εαυτό σου μιαν υπόσχεση λες και τη δίνεις στον πιο καλό σου φίλο... Μαλάκα μου να μην ξαναχαθούμε, να τα λέμε πάλι όπως και σήμερα. Να μην τ’ αφήσουμε εδώ, ας συνεχίσουμε, για όσο μπορέσουμε, για όσο μας πάει και το πάμε. Είμαστε αρκετοί που μπορούμε ν’ αγκαλιάσουμε αυτήν την όμορφη παρέα, αυτήν την οικογένεια, να την φέρουμε ξανά πίσω, κι ας πέρασαν τα χρόνια, κι ας γκριζάρισαν οι χορευτικές μας φιγούρες. Να μας θυμίσουμε λίγο ένα βαλσάκι που ξαναχόρεψαν οι παππούδες μας μετά απο χρόνια και το χόρεψαν όπως και τότε, μ’ αυτήν τη σπιρτάδα στα μάτια, μ’ αυτό το χαμόγελο στα χείλια κι όταν ετοιμαζόντουσαν να κατέβουν απ’ την πίστα, φιλήθηκαν γλυκά, τρυφερά και ψιθύρισαν η μία στο αυτί του άλλου ‘’ας μην τελειώσει εδώ...ας μη γυρίσουμε στη λήθη. Αν είναι να πεθάνει, τότε ας πεθάνει μαζί μας’’.
*αφιερωμένο σε όσες και όσους δεν σταμάτησαν να νιώθουν ravers, σ’ αυτούς και στα «παιδιά» τους που πλησιάζουν προς τα εδώ...
